EK is piek fyn

Helloooo allemaal,

Na meer dan 6 maanden dan eindelijk een teken van leven! Na veel mailtjes, kaartjes, smsjes en telefoontjes moest ik wel! Zit ik dan op het balkon, in het zonnetje met mijn laptop op schoot.

Mijn leven is mooi hier. Jullie kennen me, geen nieuws is goed nieuws en al helemaal als het hier zomer is. Het is jammer dat ik vijf dagen per week werk want ik kom tijd tekort voor leuke dingen. Ik werk voor Shell, een echte kantoorbaan wat niet echt iets voor mij is. Gelukkig staat er een voetbaltafel in de kantine waar ik een paar keer per dag flink wat energie in kwijt kan en heb ik collega’s uit Europa en Afrika waar ik het leuk mee kan vinden. Lichamelijk zou ik beter aan de benzinepomp kunnen staan, want aan het einde van de dag doet mijn kont echt pijn van het zitten en ik kom stuiterend van de vele energie dat kantoor uit. Toch is deze baan, voor nu, de enige mogelijkheid voor mij om een langere tijd in Kaapstad te zijn met een werkvergunning en een inkomen. Ik probeer dan ook elke dag na het werk en in het weekend zoveel mogelijk van Zuid-Afrika te genieten. Veel naar het strand, beachvolleyballen, braaien, surfen en feesten! Ik woon net als de vorige keer bij Angie, een zuid-afrikaanse vriendin, in huis. Veel gezelligheid in huis en het is maar vijf minuten lopen van het uitgaansleven en een kwartiertje van mijn werk. Ik zit ook vaak bij Jason thuis. Hij woont in een groot huis met 2 Zuid-Afrikaanse en 6 Congolese mannen. Een gezellige boel. Elke dag na mijn werk is er al gekookt en vaak zitten we ’s avonds met z’n allen in de tuin om een kampvuur terwijl de mannen wat gitaar spelen en zingen. Ik mompel ook altijd leuk een beetje mee...

Jason en ik hebben in december een auto gekocht (Hyundai Accent) en touren er lekker mee rond. Enige nadeel van onze auto is dat je hem op slot kunt doen terwijl de sleutels er nog in liggen, nou dan moet je net ons hebben! We hebben al 3 keer in onze eigen auto moeten inbreken. Gelukkig zijn we professionals en hebben we maar een paar minuutjes nodig om de auto, zonder schade, open te maken. De relatie gaat op en top, maar helaas werkt dit land, met de geschiedenis van apartheid, nog wel eens tegen ons. Zo werd Jason al in een paar bars geweigerd terwijl ik door kon lopen, krijgen we regelmatig rare opmerkingen naar ons hoofd en we hebben problemen gehad met verschillende ‘witte’ politieagenten. De ergste situatie was wel op kerstavond. Jason had opgetreden en we wilden nog even een drankje doen in de Irish pub 300 meter verderop voor we naar huis gingen. Terwijl we liepen werd Jason keihard tegen de muur gesmeten door een agent en werden zijn zakken doorzocht. Toen de agent klaar was wilde ik een verklaring waarom hij zo handelde. De agent stond te lachen en keek me niet aan, dus legde ik mijn hand op zijn schouder. Dat had ik niet moeten doen, hij smeet mij ook tegen de muur en Jason sprong tussen mij en de agent in. Meteen werden we met peperspray in onze ogen en mond gespoten. Het enige wat ik kon zien was dat de agent er steeds meer lol in kreeg, terwijl de andere ‘gekleurde’ agenten ons begonnen te beschermen tegen hem. We werden door vrienden in een taxi geduwd en nadat we onze ogen hadden schoongemaakt met melk zijn we naar het politiebureau gegaan. Zaten we dan om 3 uur ’s nachts kerstavond. De agent moest zich komen melden en moest net als ons een verklaring afgeven. Hij vertelde de inspecteur dat hij ons drugs zag dealen, gelukkig was zijn partner het er niet mee eens. Nou goed, veel kan je niet doen tegen een agent, maar de blik in de ogen van die racist toen hij terug naar het bureau werd gefloten was voor mij al genoeg. Het leven is hier net wat harder en corrupter. Er is veel meer criminaliteit, maar dat is gezien de ongelijkheid ook niet gek.

Ik heb visite gehad! Miriam, Rutendo en Cees waren hier in februari. Het was vooral flink bijpraten, bier en wijn drinken. Altijd goed. Erick een jongen die met ons werkte in Zimbabwe woont nu ook in Kaapstad dus we hadden een kleine reünie. Begin van deze maand was Janneke (mijn moeder) hier met haar vriend Bart en mijn oom Rien en tante Jaqueline. Zij hebben iets meer dan twee weken rondgereisd. Ze begonnen en eindigden hun vakantie hier in Kaapstad. Jason en ik zijn met ze naar Paarl, Stellenbosch, Kaap de Goede Hoop en naar de township Gugulethu geweest. Altijd leuk om visite te hebben! Rond 4 mei komen Mirjam (van Mameren) en Leon hier ook naartoe. Ik kijk naar jullie uit!

Op het moment ben ik veel aan het feesten met vrienden want Jason is aan het touren in Amerika. Samen met Mermans een goede vriend van ons speelt hij in de playing for change band. Een band met muzikanten van over de hele wereld. De Playing for Change Foundation probeert de wereld dichter bij elkaar te brengen door muziek. Dit doen ze onder andere door een film uit te brengen volgende maand, muziekscholen te bouwen over de hele wereld en rond te touren met hun band. Ze spelen deze twee weken in Texas, Los Angeles (Hollywood), San Fransisco, Seattle en New York. Niet normaal! Vanavond komen ze in een tv show van Jay Leno die gemiddeld door 15 miljoen mensen wordt bekeken. Kijk op www.playingforchange.com (Bij tabblad foundation zie je een videoclip van Jason en Mermans), ook op youtube zijn er verschillende filmpjes van playing for change te vinden.

Nou ik heb mijn best gedaan om een flink stuk te typen en heb ook helemaal niks meer te vertellen. Helaas zijn al mijn foto’s van de laatste vijf maanden gewist. Dus hier wat foto’s van de laatste maand en nog een paar die collega’s op hebben gestuurd.

Soos julle almal kan lees gaan dit nog baie goed met mij. So moe nie bekommeerd wees nie, ek is piek fyn. Julle is almal welkom om hier in Kaapstad ’n draai te kom maak!

Veel liefs,

Caroline

De tijd vliegt....

Ik ben bezig met een tussentijds verslag voor mijn onderzoek, wat betekent dat ik op de helft van mijn tijd zit hier in Kaapstad. De tijd gaat te snel want ik wil nog lang niet terug naar Nederland!

Onderzoek doen in een stad die je goed kent heeft voordelen. Je kent de weg, veel mensen en je bent gewend aan het dagelijks leven. Het heeft ook zijn nadelen juist omdat je zoveel mensen kent die je willen zien en omdat het straatbeeld zo normaal voor je is vallen bepaalde dingen niet meer op. Ik heb leuke weken gehad in het Greenpoint stadion. Beetje stoer doen met de bouwvakkers en heel wat informatie kunnen verzamelen. Tot er vorige week een kleine staking was onder de bouwvakkers en er een nieuw beleid is gemaakt voor journalisten om, naar mijn mening, de negatieve publiciteit niet naar buiten te brengen. Ik kreeg de boodschap dat ze mij liever niet meer in het stadion hadden omdat er op dit moment veel dingen gebeuren die de managers anders zouden willen zien. Ik kon ze niet overtuigen dus laat ik het maar zo. Ik heb veel contacten gelegd en zal nu via de vakbond, de buurt en de bouwvakkers met wie ik contact heb meer informatie verzamelen. Afgelopen weekend kwam ik de project directeur en manager human resources van het stadion nog tegen in een foute Israëlische club. Ze hadden al flink wat op en gaven me cocktail na cocktail. Ik heb meteen even een deal gemaakt dat ik ze binnenkort nog even kom interviewen. Ben benieuwd of ze het nog herinneren want ze vertrokken kachellam in hun dikke vette BMW. Uiteraard net als iedereen hier, die gedronken heeft, reden ze zelf naar huis.…

Buiten het onderzoek zijn er zoveel leuke dingen... teveel om allemaal op te noemen!

Twee weken geleden was er een internationaal jazzfestival in Cape Town en het was geweldig. Net als elk jaar werd er eerst een gratis concert gehouden met grote artiesten op de markt. Alle mensen die geen kaartje konden betalen voor het festival konden hier komen swingen. Iedereen ging uit z’n dak! Van mijn Congolese vrienden, die moesten optreden op het festival, kreeg ik een kaartje voor de dag dat de Zimbabwaanse artiest Oliver Mtukudzi speelde. Er waren honderden Zimbabwaanse feestgangers en ondanks dat het een big party was werd er ook een aantal keer stil gestaan bij de familieleden in Zim en de verkiezingen die op diezelfde dag werden gehouden. Hoe langer het duurt voor de verkiezingsuitslag er is hoe banger de mensen hier worden. Je merkt dat elke Zimbabwaan dolgraag terug wil naar zijn land en familie. Het zijn leraren, dokters en verplegers die hier werken als vuilnisman, nachtbeveiliger of souvenirverkoper. Toch kunnen ze vanuit hier hun familie in Zim beter financieel ondersteunen. Weg met Mugabe!!

Komende 2 weken zit ik in Malawi. Ik ga Jeltje (oud hockeyteammaatje) opzoeken die daar voor 2 jaar als verpleegster werkt. Jihaaa op vakantie!!

Aan Jogchem, Tonnie en alle vrienden die de 23ste losgaan op de bruiloft: Heel veel plezier en maak er een hele mooie dag van! Ik zal zeker een paar biertjes op jullie drinken en verwacht een paar foto’s! De trouwkaart is aangekomen en staat op m’n nachtkastje!

Liefs uit de Kaap

Eerste vier weken Kaapstad

De eerste 4 weken in het zomerse Kaapstad zijn voorbij gevlogen. Ik ben hier dit keer om mijn afstudeeronderzoek te doen voor culturele antropologie, jazeker Caroline op veldwerk J! De dag beginnen met een ontbijtje op het balkon, vrienden, kennissen en oud collega's opzoeken en hun families in de townships, met ze naar het strand, tennissen, voetballen, terrasjes pakken en surfen. Elke avond treden er bekenden van me op en wordt er flink aan de Afrikaanse danspasjes gewerkt. Ik verblijf bij een Zuid-Afrikaanse vriendin (Angi) die ik hier afgelopen juni heb leren kennen. Een fijn appartement op vijf minuten lopen van het centrum (longstreet), daar waar er gefeest wordt.. In de tweede week was Wil hier, de coordinator van de master culturele antropologie. In Nederland volg ik zijn lessen, maar nu lekker eten, de kroeg in, op wijntoer in Stellenbosch en door Kaapstad sjouwen. Ook Gwendolyn (vriendin van het CIOS) was hier en op dit moment zijn Miriam en Rutendo ook voor een weekje in Kaapstad. Maar goed zoals ik al zei ik ben hier voor mijn onderzoek...

In 2010 wordt het de eerste keer dat het WK voetbal in Afrika plaatsvindt, en wel in Zuid-Afrika. Economische vooruitgang, werkgelegenheid en een forse toeristenstroom is waar men op hoopt. Maar door de media worden ook veel schaduwkanten belicht zoals de rommelige binnenlandse politiek, het onrustige buurland Zimbabwe, de hoge mate van criminaliteit, de Zuid-Afrikaanse infrastructuur en het achterliggende bouwschema van de stadions. Het toekennen van het WK aan Zuid-Afrika zou moeten leiden tot een vooruitgang voor alle lagen van de bevolking volgens de FIFA en de Zuid-Afrikaanse overheid. Ik vraag me af of dit echt zo zal zijn. Centraal in mijn onderzoek staat het WK als mondiaal fenomeen en de polarisatie die dit evenement aan het licht brengt op lokaal niveau. Ik richt me enerzijds op de beeldvorming die naar buiten wordt gebracht als eenwording en iedereen wordt ingesloten in de regenboognatie, anderzijds op de etnische, sociale en economische tegenstellingen die door dit evenement ontstaan of worden vergroot. Dus de kloof tussen arm en rijk, zwart en wit, media en realiteit, in- en uitsluiting. Ik richt me op twee groepen; de bouwvakkers van het Greenpoint-stadion (één van de tien stadions die wordt gebouwd voor het WK) en de omwonenden van dit stadion. De bouwvakkers zijn bijna allemaal zwart, verdienen weinig, komen uit townships buiten de stad en kunnen waarschijnlijk nooit een ticket kopen voor een wedstrijd. Toch zijn dit de mensen die het WK mogelijk maken. De omwonenden daarentegen wonen in een vooral ‘witte' rijke wijk en kunnen veel geld verdienen aan het verhuren van appartementen in 2010. Ik heb een onbetaald baantje gekregen in het stadion, maar ik kan maandag pas beginnen. Ze deden eerst wat moeilijk omdat ze bang zijn voor negatieve publiciteit en ze zijn bang dat ik de mannen van het werk zou houden J. Na wat gesprekken en kritische vragen mag ik nu aan de bak. Heel simpel de mannen in en uitklokken en de cateraar helpen. Mooi werk! Er werken 2000 mannen dus dat wordt wat! Een perfecte manier om aan informatie te komen. Verder heb ik contact met journalisten, de buurtcommissie, de vakbond van de bouwvakkers en een aantal omwonenden van het stadion.

Na een wat trage start zit ik er helemaal in.... over een paar weken zal deze bouwvakker weer een berichtje schrijven!

Mijn mobiele nummer: 0027 794 82 70 44

Adres: Hatfieldstreet 303, Gardens, Cape Town, South Africa

Nog 2 weken vakantie vieren..

In juni ben ik naar Kaapstad gevlogen om te feesten en gezellig te doen met Floorke (vriendin van culturele antropologie). En dat is zeker gelukt! We hebben een wijntour gedaan in Franshoek, naar Nyanga (township) geweest waar Floorke onderzoek heeft gedaan en lekker gegeten en gedanst. Na een week Kaapstad ben ik voor 10 dagen naar Zimbabwe geweest. Het was heerlijk om weer terug te zijn! Ik hebmijn vrienden opgezocht, veel activiteiten van het sportproject mee gedaan en weer een paar nieuwe plekken bezocht. Toen ik er was werd er door de sportleaderseen sportdag georganiseerd voor kleuters. Het was eentopdag met een paar honderdkleuters. Het gaat wel heel erg slecht met Zimbabwe. De inflatie blijft groeien, de supermarkten zijn leeg, er is maar een paar uur electriciteit per dag, ook stomend water is een probleem. Veel mensen kunnen maar 1 maaltijd per dag eten en geen schoolgeld betalen. Er zijn veel Zimbabwanen dievluchten naar Zuid Afrika en hier wonen in kerken of buurthuizen. In Pretoriaben ikeen kerk binnen gelopen waar veelZimbabwanen wonen. Het is echt te onmenselijk voor woorden hoe deze mensen (over)leven. Sommigehebben een traptree als bed en er hing een verschikkelijke stank.Ik voelde meergschuldigom daarnaweerals toerist van alle luxe tegenieten.

Na mijn tijd in Zimbabwe heb ik 2 reizen begeleid voor Djoser. De hoogtepunten warenweer de feestavonden in Kaapstad, de walvissen, de safari in Kruger en ik heb weer gesprongen(hoogste bungy jump van de wereld 216 m)! Lekkerrr... :-)
Vanavond zet ik mijn tweede en laatste groep af op het vliegveld in Johannesburg. Zelf blijf ik nog tot 11 september feesten en surfen in Kaapstad! Jihoeeee..... daarna weer naar school...

Surimaribooo

Hellooo...

Hier even een berichtje uit het heerlijk warme Suriname! 4 studiegenootjes van mij (Carla, Moyra, Melissa en Bibi) zijn in Paramaribo bezig met hun afstudeeronderzoek voor culturele antropologie. Carla woont hier al heel lang en heeft hier een prachtig mooi huis. Na al haar stoere verhalen over Suriname vorig jaar tijdens de opleiding besloten Laura en ik toch maar eens een ticket te boeken en de boel te gaan bekijken! En het is geweldig :-) ! Elke dag 30 graden, heerlijk eten, vrolijke muziek, lekker uitgaan, leuke casino\'s en de Surinaamse mannen zorgen er wel voor dat we aandacht genoeg krijgen (psst psst hi blondi, hi sweetie,..)! Het binnenland is helemaal super! Je kunt een paar uur met de auto Paramaribo uitrijden maar dan houdt ineens de weg op en moet je verder in een korjaal over de rivier. Onderweg zie je allemaal inheemse dorpjes langs de rivier. Mooi mooi mooi allemaal....ik vermaak me dus prima hier!

Dikke zoen en tot snel

Hard werken...

Ik ben alweer 5 weken in het prachtig mooie Zuid Afrika! Het leven als reisleider bevalt me prima! Ik begeleid 23-daagse rondreizen voor nederlandse en belgische toeristen. Ik slaap in luxe hotels, kom op geweldig mooie plekken en elke dag zijn er leuke activiteiten die ik als reisleider natuurlijk gratis mag doen. Het mooiste is wel dat ik gigantisch veel dolfijnen en walvissen van heel dichtbij heb gezien en de safari\'s in het Krugerpark waar o.a. de neushoorns, olifanten, leeuwen en giraffen om je jeep lopen. Het organiseren en regelen van de reis is leuk werk en de groepen zijn gezellig. Verder heb ik al heel wat feestjes gehad met muzikanten uit Congo die ik vorig jaar in Kaapstad heb leren kennen. Ook met reisleiders die je onderweg tegenkomt en het personeel van de hotels is het erg gezellig en kan het erg laat worden. De Afrikaanse biertjes en wijntjes gaan er lekker in zullen we maar zeggen...

26 augustus ben ik klaar met werken en heb dan nog tot 8 september voor ik terug moet naar Nederland. Ik ga naar Zimbabwe en misschien nog een weekje terug naar Kaapstad. Ik weet nog niet of ik volgend jaar de master in ga. Ik heb mijn laatste tentamen niet gehaald en heb hier een herkansing gemaakt over internet. Eind augustus hoor ik pas de uitslag. Jullie merken het wel als ik terug kom, als ik hier blijf weten jullie genoeg...:-)

De wereld is te groot voor mij.....

Hier het laatste berichtje want ik ben bijna weer in Holanda..

Colombia, het land van de guerrillas, cocaine, koffie en criminele verhalen. Helaas veel te kort hier geweest en dus moet ik terug! Bogota gezien met het grootste goudmuseum ter wereld. Ook ondergrondse zoutcathedraal bezocht. Helemaal geweldig is het Colombiaanse nachtleven! Weer salsa lesjes gehad..misschien wel van wat guerrillas! Verder heb ik nog een illegale afterparty meegemaakt, heel apart. Het is wel duidelijk aan cocaine is hier geen gebrek!

Toen het vliegtuig naar Costa Rica waar we Ronald van het vliegtuig haalden. Mooi de laatste 6 weken een man erbij! Als eerst richting Tortuguero, ook wel de mini amazone genoemd, aan de Caribische kust. Overdag in de kano tussen de krokodillen, apen en ander wild en ´s avonds het strand op om te zien hoe grote schildpadden de zee uit komen en hun eieren leggen. Toen door naar Puerto Viejo, een waar rasta en reggaedorp vol rastafarians. Golfsurfen en swingen op reggaemuziek tussen allemaal Bob Marley´s!
Hierna lekker aan de Pacific Coast van Costa Rica en Nicaragua gesurfd.

Een waar paradijs zijn de Bay islands in de Caribische zee van Honduras. Witte stranden, palmbomen, licht blauw helder water...
Hier hebben Marijn en ik onze PADI (duikbrevet) gehaald in een 4 daagse cursus. Ronald heeft hem vorig jaar al gehaald in Brazilie. Mooi dat duiken, alsof je in 1 groot aquarium zit met super mooie vissen.
Hier ook 1 van de mooiste dingen van mijn reis meegemaakt.. Toen we voor onze laatste duik het water op gingen zagen we dolfijnen in de verte, wij erheen met de speedboot en ze sprongen voor en om onze boot heen op 1 meter afstand! Er bleken ook kleine walvissen te zijn. We zijn met flippers en duikbril het water ingesprongen en de dolfijnen zwommen vlak langs me heen en walvissen onder me door, GEWELDIG!

Verder niks geen last gehad van de Orkaan, ze dachten dat hij over de eilanden zou komen, maar gelukkig niet gebeurd!

Verder nog veel meer verhalen maar die vertel ik wel als ik terug ben! Dan ook de nieuwe foto´s! Tot snel!

Kus

Op naar Centraal Amerika!!

In Zuid Bolivia zijn we 2 dagen de Salar Uyuni ingeweest, de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder. Hierna door naar Potosi, de hoogste stad van de wereld. Gelukkig hebben we allebei geen last gehad van hoogteziekte, waar sommige wel last van hadden. Via Sucre en Santa Cruz zijn we doorgereisd naar La Paz, de hoofdstad. Hier hebben we de Death Road, een levensgevaarlijke weg met een steile afgrond naast je, afgebiked. Je ziet overal kruisjes langs de weg voor mensen die hier zijn overleden en buswrakken in de afgrond. Gaaf om hier te mountainbiken, maar omdat mijn rem er soms mee stopte ook best spannend! We wilde hierna meteen door naar Peru, maar er waren demonstraties aan de gang tegen de regering en volk, vooral de mensen van platteland, sloten heel La Paz af met wegblokkades. De demonstraties en rellen waren heftig en buiten dat wij en keer met de CNN filmploeg mee zjn gelopen heb ik ook een keer flink moeten rennen voor traangas die de politie in te volle straten gooide. Niet normaal hoe dat spul bijt! Na een week vast te hebben gezeten zijn we met een minivliegtuigje naar Peru gevlogen.

We landden in Juliaca en zijn vanuit hier naar Lake Titicaca gegaan. Het mooiste vond ik de drijvende eilanden die helemaal uit riet bestaan, ook de huisjes, en waar mensen leven zonder electriciteit en lopen in traditionele kleding.
Toen naar Cusco van waar we een 3 daagse hike hebben gemaakt naar de Machu Piccu, de verborgen Inca stad. Vooral met zonsopgang is het geweldig als er nog geen bussen met toeristen zijn. Echt een mooi plekje op de wereld! Toen naar de Nazca lijnen geweest. Deze tekeningen van vogels en andere dieren zijn zo'n 2000 jaar geleden in de grond geslepen. Het is tot op de dag van vandaag een mysterie wie deze tekeningen maakten, en waarom.
Via Lima zijn we naar Mancora gereist in Noord Peru. Een surfersparadijs! Eindelijk weer lekker warm weer. We hadden een hostel aan het strand met een zwembad en we hebben weer gesurfd! Heel relaxed!!

Nu zijn we in Ecuador, echt een heel mooi land. Ons hoogte punt hier was dat we gister hebben geraft in Baños! Al was het niet zo ruig als vorig jaar op de Zambezi in Zimbabwe, het was heel cool!

Vanuit Quito vliegen we naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Hier blijven we 4 dagen en dan vliegen we door naar COSTA RICA! Hier zien we Ronald (goeie vriend van mij) die gezellig met ons mee gaat reizen naar Mexico City!